Apocalypse

Hallo beste stervelingen!

Ik ben hier vandaag weer teruggekomen om jullie te laten weten dat ik weer ben begonnen met een nieuw boek. Apocalypse, heet dit exemplaar. 

© Alba van de Weem

Van origin is het boek een ORPG die Mylène (@Amarynthia) en ik samen hebben gemaakt via een handige ORPG-site, gosupermodel.com. De site zelf is vreselijk, maar het is goed genoeg om samen aan ons verhaal te werken. Ik beheer het verhaal op mijn eigen account, dat @Voyant heet. Eigenlijk is het vrij simpel, want ik kopieer de stukjes en zet ze samen in een hoofdstuk.

Als de kerncentrale van Utrecht - de grootste van heel de wereld - is ontploft, ziet de wereld geen positieve kanten meer. 

Er zijn geen bomen en planten, modder is opgedroogd en begint te scheuren met de dagen. Elke zonsopgang is een marteling, omdat het volk weer voelt hoe hun leven kan eindigen - terwijl ze nog zo veel meer zouden willen bereiken.
Alex Rousseau is een jongen die de ondergang van hemzelf en de wereld langzaam onder ogen ziet, en moet leren leven met het feit dat hij niet iedereen kan helpen en niet alles en iedereen zo positief is ingesteld als hij.

Leora Jackson is een onzeker meisje dat zo gevormd is door haar zware verleden. En ook zij ziet de wereld met afgunst ten onder gaan. En hoe zit het met Alex? Wat voelt ze voor hem? Vroeger waren ze beste vrienden, maar hoe zit dat nu? 

Bezitten de tieners de kracht om door te zetten, mensenlevens te redden, waaronder die van hen zelf, ook als dat zo onmogelijk lijkt?

Apocalypse telt nu tien hoofdstukken en staat op dit moment op 2k reads en 300 votes. Nu is het natuurlijk niet zo dat ik helemaal niets hoef te doen voor de votes en de reads. Het kostte me vrij veel moeite om mensen te verzamelen die mee hebben gedaan aan de 2k-actie, een verrassing voor Mylène. En daarom denk ik ook niet dat ik een 3k-actie ga doen, maar gewoon kijk hoe het loopt.

Nu hoop ik natuurlijk dat je al een beetje nieuwschierig bent geworden en daarom heb ik hier een paar kleine fragmenten neergezet:

Hoofdstuk 1: Leora.

Uitgeput was ze.
Uitgehongerd.
Haar lichaam bezat niet de kracht die het moest hebben om in deze omstandigheden te kunnen overleven. Het was geen verrassing geweest. Haar lichaam was altijd al fragiel geweest. Met gym zat ze altijd op de rand van een voldoende en een onvoldoende.
Ze was niet sterk. Fysiek niet, maar mentaal evenmin. Ze had haarzelf altijd al een zwakkeling igevonden. Haar zelfbeeld was nooit goed geweest. Maar ze was hier wel. Ondanks alle pijn die haar was bezorgd de afgelopen dagen, was ze hier nog steeds. En ze wilde niet opgeven.
Hoe groot haar angst ook was, hoe verleidelijk de dood op sommige momenten ook leek: ze kon het niet. Ze moest doorgaan.
Strompelend en wankelend liep ze naar de afgebrokkelde muur van een gebouw dat ooit een warenhuis had moeten voorstellen. De naam van het bedrijf stond nog op de muur, al was het grauw en aangetast.
Hema.
Een winkel dat in elk centrum wel te vinden was, was nu niets meer dan een uitgestorven plek dat paste bij de situatie die gaande was.
Eenmaal aangekomen bij het gat in de muur, leunde ze tegen de afgebrokkelde muur. Haar ademhaling was gejaagd en ongecontroleerd. Alles deed pijn en alles ging met moeite.
De wond die ze had opgedaan in haar zij toen de ramp plaatsvond, slokte nog meer energie van haar op dan dat ze kon veroorloven. Ze had geluk gehad dat ze nog een EHBO-kist had kunnen vinden dat haar wond kon bedekken, anders had ze nog veel verder van huis gezeten.
De ruimte voor haar was zacht gezegd triest. Stukken plafond waren neergevallen op de schappen. Gewilde producten lagen in stukken gebroken op de grond.
Een golf van misselijkheid trok door haar heen toen ze onder de brokstukken plafond een hand vandaan zag komen.
Het was een gewone dag geweest, een dag waarin iedereen bezig was met zijn of haar dagelijkse bestedingen. Maar nog nooit was een dag zo tragisch verlopen als die ene dag.

Hoofdstuk 3: Alex
Een zacht briesje kwam opzetten en het streek lang al zijn verwondingen. Natuurlijk had hij ze wel gevoeld, want dat gebeurde met elke seconde, maar door de plotselinge koelte was de pijn weer aanwezig. Hij moest een schuilplaats vinden. En terwijl hij zijn pas versnelde, dacht hij aan zijn kindertijd.
Hij speelde in een zandbak, omringd door grijs beton en hier en daar een verwijzing voor reizigers. Het was zeldzaam dat er een plek was voor kinderen om te spelen, omdat de meeste mensen kinderen altijd in de weg vonden staan wanneer ze speelden en omdat de ouders hun kinderen graag veilig stelden aan de wreedheid van de mensheid, bleef hij vooral binnen.
Maar die dag was hij buiten. Hij speelde met twee meisjes en een jongen. De jongen was bezig een zandkasteel te maken met Leora, een meisje met prachtige ogen en volle wimpers. Haar had hij in geen jaren meer gezien na de zandbakscene.
De jongen heette Rabelais, vernoemd naar een filosoof met wereldberoemde laatste woorden. Hij had het boek ook gelezen, maar omdat hij verder niets kon herinneren wat erin stond, kon het niet veel effect op hem hebben gehad.
Het andere meisje was Rosemary, afgekort Mary, een meisje met olijfkleurige huid en een vrolijk gezicht met bolle wangen en boogjeswenkrauwen. 
Ze had nog drie jaar bij hem in de klas gezeten, en toen is ze doodgereden door een auto.
Gruwelijk, maar waar. Meer dan dat ze haar nek op twee plaatsen had gebroken wilde zijn moeder niet kwijt, en ze zijn niet naar de begrafenis geweest. Bijna niemand gaat naar begrafenissen, omdat ze zo veel verdriet opwekken bij mensen.
Maar goed, de zandbak. Leora sloeg hem met een schepje omdat hij per ongeluk haar zandtaartje had omgestoten toen hij op zoek was naar een vergiet.
'AU! Au, Leora, je - au - je doet me pijn!'
Ze greep het handvat nu met beide handen vast en petste hem meerdere malen op zijn rug. Alex maakte een kommetje van zijn hand en hij gooide het naar haar.
Al snel stoeiden ze, niet gemeen bedoeld, maar vriendschappelijk, en Alex, nu ja, had een soort van verloren. Ze wist hem uit de zandbak te werken door pootje te haken.
Wat wel minder was, was dat ze het zandkasteel van Rabelais hadden vernield. Hij kon het hen vergeven, zei hij. Als hij limonade en een koekje mocht.

Hoofdstuk 4: Alex
Ze keek op van haar gestaar naar de jongen die inmiddels al dood moest zijn, en als hij dat niet was, dan was hij wel een echte bikkel, want Alex had al tijdens het dragen het idee dat hij elk moment kon verslappen. Ze schudde haar hoofd en Alex liet het maar rusten omdat ze oogde alsof ze haar aandacht er niet meer helemaal bij had.
Hij durfde niet naar het jongetje te kijken, uit respect en ook uit angst dat het beeld nooit meer van zijn netvlies zou verdwijnen. Het idee dat als hij de wolven weg had kunnen houden en het gewoon niet gedaan had, het maakte hem zenuwachtig. Nog zenuwachtiger dan hij al was van aard.
Hij wreef wat stof uit zijn ooghoek, waar zijn traanbuis zich bevond, en smeerde daardoor tegen zijn wil in het bloed van de jongen in zijn ogen. Hij bekeek zijn tamelijk lange vingers en verstrakte.
Buiten het vuil, zweet en schrammen die hij had opgelopen, zaten zijn handen onder het bloed. Zijn broek, shirt, en natuurlijk zijn arm en slapen. De uitdrukking "bloed aan zijn handen hebben" was werkelijkheid geworden, en hoé! Hij moest ogen als een monster, een imbeciel en een gevaar voor de mensheid.
Maar ja, wat was gevaar, na alles wat hij tot nu toe had meegemaakt? Hij zat midden in een aardbeving, alles op zijn pad is stuk, vuil, afgebroken. Bebloed, gewond of al dood. En hij was eigenlijk, feitelijk gezien, nog steeds niet veilig. De wolven zaten er nog steeds en hij had al zijn energie op gemaakt aan het redden van een jongen.
Hij had kunnen weten dat het hopeloos was. Maar er knapte gewoon iets binnen in hem. Hij kon het gejammer niet aan, het idee dat hij wel in de buurt was en een manier had hem te helpen en het eigenlijk gewoon niet kon.
Dus hij had het gedaan. Al zijn laatste beetje energie opgemaakt. Stommeling.

We houden je op de hoogte van de laatste feitjes en previews! 

Auf wiedersehen.

Wacht nee, ik ben zo slecht in Duits. Was het goed? 

Next post: Q&A met Lianne en Mylène.